Het verhaal achter de tattoo: Kim

Al een paar jaar speelde ze met het idee om een tatoeage te nemen. Van plaatjes werd ze niet enthousiast. Kim wilde persé een tekst, maar welke? Uiteindelijk is het het refrein van een prachtig liedje geworden, wat iedereen wel kent.

Alles viel ineens op zijn plek, toen Kim in 2016 dit lied weer hoorde: True Colors van Cindy Lauper. Het refrein sloeg de spijker op zijn kop: Don’t be afraid to let them show. Your true colors. True colors are beautiful like a rainbow. Uitgekomen in 1986, toen ze voor het eerst voelde dat ze op meisjes verliefd werd. Dit zou ‘m worden. In oude typemachineletters, want daar heeft ze een zwak voor. En een hartje erbij, met daarin de regenboogkleuren. Zo gezegd, zo gedaan. In januari 2017 werd de tatoeage gezet. En fuck, wat deed dat zeer! Tijdens het zetten vroeg Kim zich af of het de moeite waard zou zijn en of ze spijt zou krijgen. Deze vragen heeft ze zichzelf sindsdien nooit meer gesteld.

Als kind uit een streng gereformeerd nest, heeft Kim het in haar tienerjaren lang moeilijk gehad met haar geaardheid. Er was geen ruimte of aandacht voor. Sterker nog: het werd vanuit het geloof afgewezen en gezien als een straf van God. Haar ouders wisten niet wat te doen en deden daarom maar niets. Kim voelde zich alleen, afgewezen, zondig en slecht. Niet fijn als je zo de puberteit door moet. Door op kamers te gaan wonen, door nieuwe vriendschappen aan te gaan, door de relaties die volgden, door de geboorte van haar kinderen en vooral door groeiende zelfwaardering, is de pijn van toen een stuk minder geworden. Soms vlamt –ie nog even op, wanneer iets de gevoelens van toen weer raakt. Maar ook dat zijn true colors, beautiful like a rainbow.