“Ik ga nooit meer terug naar Cuba”
“Als homoseksueel en als politiek activist is het leven op Cuba niet makkelijk”, zegt Gilbert Dacsel Guerra Enriquez. Hij was professioneel danser en is na een optreden in Turkije ruim een jaar geleden naar Nederland gekomen om hier asiel aan te vragen.
Gilbert (23 jaar) vertelt dat er veel homofobie is op Cuba. Bij de burgers, bij politici en bij de politie. Als openlijk homoseksueel krijg je veel maken met agressie. De politie is er dan niet om je te helpen. Sterker, ze nemen het op voor de daders. Met de mensenrechten is het daar slecht gesteld. De wetten zijn wel in orde, maar worden niet gehandhaafd. Er is op Cuba een organisatie (CENESEX) onder leiding van Mariela Castro (een dochter van de president) die zich (volgens wikipedia) bezighoudt met ‘diversiteit van seksuele oriëntatie en genderidentiteiten’. Volgens Gilbert is het werk van deze organisatie allemaal fake. Ze laten aan de buitenwereld zien dat ze heel betrokken zijn bij de rechten van LHBTI-mensen, maar in de praktijk verandert er niets. Gilbert: “Het is op Cuba nog steeds heel slecht gesteld met de mensenrechten.”
Coming out
De coming out van Gilbert op Cuba ging redelijk goed. Zijn vader en moeder en zijn enige broertje hebben geen problemen met zijn homoseksualiteit. Zijn oma die op hetzelfde terrein woont als het gezin van Gilbert, vindt het wel verschrikkelijk. Maar de buitenwereld is behoorlijk vijandig.
Toen hij hoorde over de situatie voor LHBTI’s in Nederland, en dat dit het eerste land ter wereld was waar homo’s mochten trouwen, stond zijn besluit vast. Hij wilde hier wonen. Hier zou hij helemaal zichzelf kunnen zijn.
Relatie
In december 2017 kwam Gilbert naar Nederland. Hij werd geplaatst in een asielzoekerscentrum in Utrecht. Voor een interview met een medewerker van Immigratie- en NaturalisatieDienst (IND) moest Gilbert naar Alkmaar. Daar ontmoette hij Hendrys Chamorro Enamorado (28 jaar), ook uit Cuba. Hij zat in een Asielzoekerscentrum (AZC) in Ter Apel. De mannen vonden elkaar erg aardig en er ontstond een relatie. Nu hebben ze samen een tweepersoonskamer in het AZC in Dronten.
Afwijzing
Het eerste verzoek van Gilbert om in Nederland te mogen blijven, is afgewezen. Hij kent echter Cubanen die in dezelfde positie als hij verkeren, en die wel mogen blijven. Daarom is Gilbert in beroep gegaan tegen zijn afwijzing. Hij heeft er alle vertrouwen in dat hij en zijn vriend Hendrys uiteindelijk ook toestemming zullenl krijgen om hier te blijven. En op mijn vraag als dat verzoek toch wordt afgewezen, wat dan? Gilbert: “Dan weet ik niet waar ik naar toe moet. Maar ik weet wel dat ik nooit meer terug ga naar Cuba.”
Discriminatie
Ik vraag Gilbert naar het leven in een AZC. Dat blijkt erg saai te zijn. Gilbert: “Er is hier een fitnessruimte en een recreatieruimte waar allerlei spelletjes zijn. De fitnessruimte is okay. Maar in de recreatieruimte kom ik nooit. Daar zijn altijd veel moslims en die willen niets met homo’s te maken hebben.”
Om geweld en andere vormen van discriminatie te voorkomen, zitten de LHBTI’s bij elkaar in verschillende huisjes. Op het terrein van het AZC in Dronten zijn vier van dergelijke huisjes. Deze LHBTI’s hebben onderling erg goed contact.
Nietsdoen
Gilbert krijgt per week 58 euro. Daarvan maakt hij een deel over naar zijn ouders op Cuba. Die hebben heel weinig geld, omdat ze beiden ontslagen zijn. De reden van dit ontslag is volgens Gilbert dat zijn ouders geen aanhangers zijn van het politieke systeem.
Eén keer in de week gaat Gilbert met zijn vriend naar Kampen om boodschappen te doen. Dan halen ze voor de hele week eten in huis. Verder zitten ze maar een beetje thuis niets te doen. Ze mogen niet werken zolang ze nog geen verblijfsvergunning hebben. Omdat Gilbert danser is geweest, zou hij best dansles willen geven om zijn inkomen wat te verhogen. Maar dat mag helaas niet. Studeren mag officieel ook niet. Los van het feit dat hij het ook niet kan betalen. Er zijn echter uitzonderingen. Dat is hij nu aan het uitzoeken. Het liefst zou hij studeren voor tandarts.
Blij met het COC
Gilbert en Hendrys zijn erg blij met het COC in Zwolle. Om de zoveel tijd is er een bijeenkomst in Zwolle van Respect2Love*. LHBTI’s die daar naar toe komen, staat een gezellige middag met een maaltijd te wachten.
Het liefst zouden de beide jongens vaker naar Zwolle willen om uit te gaan. Maar om van station Kampen naar het AZC te lopen na een avondje stappen, vinden ze wel erg ver. Bussen rijden dan al niet meer.
Met het carnaval voor de deur, voelen ze zich af en toe best eenzaam in het AZC. En dan hebben zij elkaar nog. De meeste LHBTI-vluchtelingen hebben niet het geluk dat ze een relatie hebben.